دجال ، فیلمی است که مسئله و طرز فکر دارد. فیلمی که بین عقاید صاحب اثر در حال ماجراجویی است و نگاه ویژه و منحصر به فردی به مسئله ی آفرینش، انسان ، طبیعت ، زن و مرد دارد. گاهی دیالوگ هایی از زبان کاراکتر ها جاری میشود که خارج از کادر نیست اما میتوان تشخیص داد که تخلیه ی فکری/عقیدتی فیلمساز است. “طبیعت ، کلیسای شیطان است” یا “هرج و مرج حکم میراند” …. این ویژگی ، که فیلم را دارای شخصیت و درایت میکند ، کمتر در سینمای چه امروز و چه دیروز دیده میشود. ویژگی ای که ممکن است عامه پسند نباشد، حتی خواص فریب نیز نباشد اما خلوتی ایجاد میکند بین خود و سینه فیل هایی که آرزوی تجربه ی احساسات ناب سینمایی را در سر دارند. احساسی نزدیک به سینمای گاسپار نوئه و میشائیل هانکه که محبوب عام نیستند اما دنیای خاص خود را دارند.

" اگر شما طبیعت را در برابر تمدن بگذارید ، طبیعت فقط یک تهدید است…"

جمله ای که لارس فون تریه در مصاحبه ای مربوط به همین فیلم به زبان آورده و به نظر میرسد بخش مهمی از فیلم نیز به همین مسئله میپردازد.

فکر میکنم نزدیک ترین حسی که بتوان به تماشای ضدمسیح / دجال پیدا کرد ، تجربه ی اضطراب و هیجان ناشی از سوار شدنِ وسایل خطرناکِ شهربازی هاست … حسی که به شما اجازه میدهد هم رنجِ ناشی از استرس را تجربه کنید و هم به کمک رگه های مازوخیستی ناخودآگاه خود از آن لذت ببرید. چرا که به محض پیاده شدن از آن وسیله ی بازی ، پس از تمام اشک ها و جیغ ها و فریاد ها ، با مرور آن ، احساس میکنید که چه لذت عظیمی را از سر گذرانده اید. “دجال” نیز همینطور است.